Czy w życiu warto podejmować decyzje w zgodzie ze sobą? / o moich doświadczeniach

Odkąd noce stały się tak długie i wyraźne...mam czas, aby układać. Układam w głowie kolejne puzzle. Wracam myślami do poprzednich wydarzeń. Czasy szkolne, pierwsza praca, studia, własna działalność. Rodzące się uczucie niezależności, dyscypliny i odpowiedzialności. To wszystko ja. Kiedyś nieśmiała i wciąż wątpiąca, dziś pełna nadziei. Ulepiona z płatków słońca, porannej rosy, zapachu kawy i dotyku najbliższych osób. Życie, jak wiesz, wciąż nas doświadcza. Tak działo się również ze mną...zanim dotarłam do tego miejsca, zderzyłam się z niejednym statkiem. Momentami było ciężko, a moje negatywne nastawienie jeszcze potęgowało uczucie zagubienia. Traciłam kontakt ze sobą. Nie słuchałam siebie. Liczyło się tylko to, co na zewnątrz. Opinie i głosy innych. Czego to ja nie robiłam, aby utrzymać opinię osoby najlepszej...silnej z najsilniejszych. Zaniedbywanie ciała i ducha, ważnych momentów z bliskimi. Dzisiaj wiem, że kłopoty ze zdrowiem, które pojawiły się od najmłodszych lat wpłynęły na mnie w znaczący sposób. Dzięki nim zaczęłam interesować się człowiekiem, jako skomplikowaną istotą w ogóle. Miałam ogromny głód wiedzy, który zaprowadził mnie do właściwych drzwi. Kolejni ludzie, doświadczenia, piękne momenty złożyły się na...przebudzenie. Świat, który karmiłam był światem podporządkowywania się, zasługiwania i sztucznego chwalenia. Zrozumiałam, że w głębi duszy nie czuję się szczęśliwa pod ciągłą presją otoczenia i samej siebie. Pragnęłam zwolnić, odciąć się i w końcu szczerze zapytać samą siebie, czego chcę?

Kiedy wracam myślami do tych czasów czuję kłucie serca. Pamiętam, że bałam się przyszłości. Bałam się, co pomyślą bliscy, kiedy zacznę żyć w inny sposób niż zakładał plan, ale jednocześnie miałam w sobie ogromną, niewyjaśnioną siłę, aby to zrobić. Czułam, że to już odpowiedni moment na zmiany. Nie chciałam nikomu, ani sobie nic udowadniać. Z każdym dniem znikała presja, a na jej miejscu zadomowił się spokój. Nabrałam ogromnej ochoty odgrzebać spod sterty nakazów, zakazów, wszystkich "powinnaś", "wypada", "co powiedzą inni" - samą siebie. Taką prawdziwą, bez przyklejonych przez lata "łatek społeczeństwa".

Z perspektywy czasu

Z perspektywy czasu nie żałuję żadnej decyzji, mimo trudnych początków. W tamtej chwili zmieniłam się...z szarej myszki i tej ciągle wątpiącej dziewczyny w kobietę kochającą siebie i innych.  Parę godzin, tyle wystarczyło, aby podjąć decyzję i ruszyć z nowym spojrzeniem. I choć porażki zdarzają się cały czas, to jednak obecnie umiejętność poradzenia sobie z nimi różni się diametralnie. Bo wiem, że fundament mojego życia tkwi w zupełnie innym miejscu! I słowa Olgi Wojciechowskiej są mi szczególnie bliskie: "Dopóki nie pójdę do sklepu i nie powiem: miłość poproszę, to wciąż mam pewność, że ja to ja. Że sobie tego nie kupiłam. Że jestem swoim smutkiem w jesienny wieczór, że rozmawiasz ze mną z wyboru, a nie dlatego, że ktoś ci dał w łapę."

Dzisiaj to wszystko nazywam zdrowym podejściem do życia. Jednego dnia mogę tryskać energią i gonić wiatr, a następnego mam prawo czuć się gorzej. Wachlarz emocji, z których składa się człowiek pozwala na ujawnianie prawdziwego oblicza. I dobrze, jeśli tak postępujemy. Jeśli potrafimy żyć w zgodzie ze sobą, potrafimy też budować szczęśliwe relacje. Więc płacz, kiedy tego potrzebujesz. Rozmawiaj, gdy coś Cię gryzie. Z wdzięcznością witaj nowy dzień. Nie bój się smutku, ale też nie wykorzystuj jego obecności zbyt często. Granica bywa naprawdę cienka i nim się zorientujesz, zapomnisz o własnym szczęściu.

O tym, co ważne dla każdego z nas

Amerykański biznesmen wyjechał na wakacje do małej rybackiej wioski, położonej na meksykańskim wybrzeżu. Po krótkiej nocy, obudzony wcześnie rano przez telefon ze swojego amerykańskiego biura, wybrał się na spacer, aby oczyścić umysł od problemów zawodowych. W tym samym czasie do nabrzeża przycumowała maleńka łódka, z jednym rybakiem na pokładzie, który złowił tylko kilka tuńczyków. - Jak długo zajęło panu złapanie tych tuńczyków? – zapytał zaciekawiony Amerykanin.
- Tylko kilka chwil, señor – odparł Meksykanin.
- To czemu nie został pan dłużej na wodzie, żeby złowić więcej?
- Te wystarczą, abym wykarmił swoją rodzinę, a kilka ryb oddałem jeszcze moim znajomym – odparł Meksykanin i zaczął wyładowywać tuńczyki.
- Skoro tak mało czasu spędza pan na morzu, to co pan robi przez resztę dnia? – nie ustępował Amerykanin.
Meksykanin uśmiechnął się i odparł: „Śpię do późna, potem trochę połowię, bawię się z moimi dziećmi, popołudniami mam sjestę, a jak odpocznę, to zabieram moją żonę Julię do wioski, gdzie każdego wieczora sączę wino i gram na gitarze z moimi znajomymi. Jestem bardzo zajętym człowiekiem, señor.” Amerykanin roześmiał się i odparł: „Proszę pana, jestem absolwentem Harvardu i mogę panu pomóc. Przede wszystkim powinien pan więcej czasu spędzać na łodzi i przywozić więcej tuńczyków. Mógłby pan też kupić większą łódź, zatrudnić pomocników i łowić jeszcze więcej ryb. Z czasem będzie pan mógł dokupić drugą, a potem trzecią łódź. Wkrótce będzie pan miał całą flotę kutrów rybackich i wielu pracowników, którzy będą dla pana pracowali. Jak interes się rozkręci, to będzie pan mógł założyć własną sieć dystrybucji, żeby sprzedawać ryby bezpośrednio konsumentom. Może nawet wybuduje pan fabrykę konserw? Dzięki temu będzie pan kontrolował dostawę produktu, proces jego obróbki i dystrybucji. Zostawi pan życie na tej wiosce i przeniesie się do Mexico City, a potem do Nowego Jorku, gdzie znajdzie pan odpowiednio wykształconych managerów, którzy pomogą panu odpowiednio zarządzać biznesem. - Ale señor, jak długo to wszytko potrwa? – przerwał rybak.
- 15, może 20 lat. Nie więcej niż 25 – odparł Amerykanin.
- I co wtedy?
- Wtedy następuje najlepsza część! – roześmiał się Amerykanin. – Gdy nadejdzie odpowiedni czas, ogłosi pan wprowadzenie swojego biznesu na giełdę, sprzeda akcje firmy i zostanie bardzo bogatym człowiekiem. Zarobi pan miliony!
- Miliony? I co wtedy? – zapytał zdziwiony rybak.
- Wtedy mógłby pan wreszcie przejść na emeryturę, przeprowadzić się na obrzeża małej wioski, gdzie spałby pan do późna, łowił ryby na własnej łódce, bawił się ze swoimi dziećmi, popołudniami odpoczywał, a po sjeście zabierał swoją żonę do wioski, gdzie każdego wieczora sączyłby pan wino i grał na gitarze ze swoimi znajomymi...

Timothy Ferriss "4-godzinny tydzień pracy"

A Ty co wybierasz?

Bez względu na to, którą drogę wybierzesz - szanuj decyzje innych. Nie wszyscy potrzebują całej floty, aby poczuć się ważnym, kochanym i spełnionym. Często ta jedna, mała łódź mieści więcej cennych wartości życiowych niż cały zespół dobrze zorganizowanych statków.

zdjęcia: Mateusz/postprodukcja: ja

JEANSY - Mango
MARYNARKA - Zara
APASZKA - Zara (poprzednie sezony)
BUTY - Paso a Paso