O relacji z samą sobą! Chodź pogadamy przy kawie...

Pomalowałam na czerwono usta i lekko pofalowałam włosy. Na wilgotne ciało założyłam ulubioną sukienkę w grochy i wybiegłam z domu. Tak szybko, jakby ktoś "wystrzelił mnie z procy". Przybiegłam w to miejsce, na ciepłą kawę i małego croissanta. Na zegarku dochodziła ósma, a lokal zapełniał się w błyskawicznym tempie. Lubię to obserwować. Mijający mnie ludzie. Każdy z nich ma swoją historię. Każdy z nich wyraża siebie na swój sposób. Lubię o tym rozmyślać, a czasem zwyczajnie mam ochotę się dosiąść i powiedzieć: "Cześć, opowiedz coś o sobie". Niektórzy przyciągają jak magnes. Mają jakieś nieopisane światło w sobie, które bije po oczach. Inni za wszelką cenę starają się odpychać, choć w środku drżą i proszą o ciepło ramion drugiej osoby. Wiem to, bo sama doświadczyłam podobnych chwil. Na zewnątrz siłaczka, a w środku drżący liść na suchej gałązce. Im bardziej pozowałam na twardzielkę, tym mocniej zagłuszałam swój wewnętrzny głos. Czasem pragnęłam zadowolić zbyt wiele osób wokół siebie, a zapominałam o najważniejszej - samej sobie. Niósł mnie czas, ranił porywisty wiatr, wciąż wymagałam więcej, bo przez moje życie przewinęły się różne głosy. Niektóre pomagały i dodawały siły, ale te negatywne wbijały się jak szpilki i trudno było się ich pozbyć. Wątpiący wzrok, krytyka. Wystarczy, że tylko raz usłyszysz coś podobnego i już na zawsze brzmi to w Twoich uszach. Najgorsze, że sama tak zaczynasz patrzeć na siebie...a później już tylko szukasz potwierdzenia. W nieudanych związkach. Niezdanych egzaminach. Strachu przed podjęciem kolejnego kroku czy przed wyrażeniem własnego zdania.

A własne zdanie należy mieć

A własne zdanie zawsze należy mieć. To na szczęście miałam od dziecka. Kiedy w przedszkolu grałam główną rolę w przedstawieniu o Pani Wiośnie i narzucony strój tak bardzo kłócił się z moją stylistyczną duszą - rzuciłam nim i sztucznym wiankiem też. Sama wybrałam swój żółto-zielony kombinezon w drobne polne kwiatki. Pamiętam go do dzisiaj i moje uśmiechnięte oczy, kiedy mama zgodziła się go kupić, również. Właśnie takie chwile chcę pamiętać. Z tych trudnych wyciągam wnioski i idę dalej. Czasem podbiegnę, czasem muszę przeczekać. Dążę do harmonii. Tej duchowej. Tej która siedzi bardzo głęboko we mnie. Agnieszka Maciąg napisała, że "harmonii nie można osiągnąć raz na zawsze . Na to się pracuje każdego dnia. Człowiek nie jest monolitem, skończoną istotą, ale żywą i stale zmieniającą się energią. Harmonia polega na mądrym, pełnym troskliwości sposobie życia – jedzenia, oddychania, myślenia, poruszania się, budowania relacji z innymi i wyboru drogi zawodowej."

Niech Cię zaleje, trochę podtopi

Cała ta wizualna warstwa, stereotyp czerwonej szminki ma się nijak do rzeczywistości, jeśli boisz się ruszyć z miejsca. Jeśli w środku Ciebie szaleje burza, a Ty już nie potrafisz utrzymać się na wodzie. Wtedy najlepiej odpuść. Niech Cię zaleje, trochę podtopi, "następnego dnia" obudzisz się zupełnie zmieniona. Czasem wielkie burze są potrzebne, żeby w przyszłości potrafić doceniać. Dopiero od kilku lat potrafię świadomie nosić czerwoną szminkę. I dziękuję nieustannie za to, co dostaję. Za ciężkie nauki również. Skąd miałabym wiedzieć, że dotrę do tego stanu znajomości siebie bez nich? Żale, pretensje, przepychanie "kto ma lepiej" - nie są moim światem. To ja decyduję. Po drodze zrozumiałam też, że niezbędne jest zrezygnowanie z potrzeby kontroli i spełnienia "mojego scenariusza", który przypisało nam otoczenie. Daj sobie czas. Daj się sobie poznać, a zobaczysz w którą stronę warto pójść. Czasem najtrudniejsze doświadczenia niosą ukojenie...ale oddalone w czasie.

Na koniec chcę Ci powiedzieć, że warto i trzeba. Kibicować sobie. Lubić siebie. I kochać też. Pewnie, że znajdą się tacy, którzy będą pukać się w czoło, ale wtedy uśmiechnij się tylko i idź przed siebie. W sukience w grochy i czerwoną szminką na ustach. Życie to dar, który polega na ciągłym odkrywaniu...

zdjęcia: Mateusz

SUKIENKA W GROCHY - Mango
APASZKA - Orsay

Zapach - Mon Paris (Uwielbiam!)