O błogiej ciszy, oparach kawy i uczuciu, którego potrzebuje każdy z nas

Błoga cisza okrywa liście drzew, niebo jakby oddycha spokojniej i czas, który płynie wtedy wolniej. Noc rządzi się swoimi prawami. Wychodzę na balkon, na zegarku dochodzi czwarta w nocy. W słuchawkach ulubione dźwięki gitary, nie wiem czy to już poranek, czy jeszcze noc. Wiatr usilnie ze mną walczy i próbuje zaprosić mnie z powrotem do środka. Stanowczo odmawiam. Rozglądam się, ale w pobliżu nie znajduję żadnego światła, które solidaryzowałoby się ze mną. Aa czekaj - chwila! W oddali dostrzegam jedno przygaszone światło i zaczynam się zastanawiać... Co ten ktoś właśnie robi? Czy już smacznie śpi, ale zapomniał zgasić światło, a może czyta książkę lub pracuje?

Nocą przychodzą mi do głowy najlepsze pomysły, nocą snuję marzenia. Obserwuję śpiącego Męża, przytulam zaspanego psa i mam swoje pięć minut, które wydają się być wiecznością. Zwalniam, wyciszam się i kolekcjonuję emocje, które wtedy wydają się silniejsze i bardziej namacalne. 

Zaparzam kawę...

Jej przyjemne opary działają na mnie w sposób niezwykły. Nie śpieszę się, nie poganiam. Delikatnie przechylam filiżankę, delektuje się jej smakiem, choć wiem, że to nie jest najlepsza pora na kawę. Pierwszy jej łyk smakuje jak najlepsze wspomnienia. Później robię ich jeszcze kilka i zawsze zostawiam coś na dnie… 

Lubię ten czas. Chwile, które przypominają mi o tym, że to, co najcenniejsze jest tuż obok mnie. Moje emocje, przeżycia, książki czekające w kolejce.

To wszystko ma sens, jeśli doceniamy ciszę, która mówi więcej niż nam się wydaje!

Każdy człowiek zasługuje na spokój

"Było sobie drzewo, które kochało małego chłopca. Chłopiec przychodził do drzewa codziennie. Z jego liści splatał sobie wieńce na głowę i udawał leśnego króla. Wspinał się po jego pniu, huśtał się na jego gałęziach i zjadał owoce. Razem bawili się w chowanego, a kiedy chłopiec się zmęczył, zasypiał w cieniu drzewa.
Chłopiec kochał drzewo...kochał je bardzo. I drzewo było szczęśliwe.
Mijał czas. Chłopiec był coraz starszy i drzewo często zostawało samo. Wreszcie pewnego dnia, gdy chłopiec przyszedł, drzewo powiedziało:
- Chodź chłopcze, chodź i wspinaj się po moim pniu, huśtaj się na moich gałęziach, jedz moje owoce, baw się w moim cieniu i bądź szczęśliwy.
- Jestem za duży by się bawić, powiedział chłopiec - chcę kupować sobie różne rzeczy i cieszyć się nimi. Chcę pieniędzy. Czy możesz mi je dać?
- Niestety nie mam pieniędzy, powiedziało drzewo - mam tylko liście i owoce. Weź chłopcze moje owoce i sprzedaj je w mieście. Tak zdobędziesz pieniądze i będziesz szczęśliwy.
Chłopiec wspiął się na drzewo, zerwał owoce i zaniósł je do miasta. I drzewo było szczęśliwe.
Ale chłopiec nie wracał bardzo długo... i drzewo było smutne. Aż pewnego dnia chłopiec wrócił. Drzewo zadrżało z radości i powiedziało:
- Chodź chłopcze. Wspinaj się po moim pniu, huśtaj się na moich gałęziach i bądź szczęśliwy
- Jestem zbyt zajęty, by łazić po drzewach, powiedział chłopiec - potrzebuję domu, by mnie chronił przed zimnem. Chcę mieć żonę i dzieci, dlatego potrzebuję domu. Czy możesz dać mi dom?
- Nie mam domu, powiedziało drzewo - moim domem jest las. Ale możesz ściąć moje gałęzie i zbudować dom wtedy będziesz szczęśliwy. Chłopiec ściął gałęzie i poszedł budować swój dom. I drzewo było szczęśliwe.
Ale chłopiec długo nie wracał, a gdy wreszcie wrócił, drzewo było tak szczęśliwe, że ze wzruszenia nie mogło wydobyć głosu.
- Chodź chłopcze, wyszeptało - chodź i baw się.
- Jestem za stary i zbyt smutny by się bawić - odpowiedział chłopiec - Chcę mieć łódź, żeby stąd odpłynąć gdzieś daleko. Czy możesz dać mi łódź?
- Zetnij mój pień i z niego zrób sobie łódź, powiedziało drzewo - Wtedy będziesz mógł odpłynąć daleko i będziesz szczęśliwy.
Chłopiec ściął pień drzewa, zrobił z niego łódź i odpłynął daleko. I drzewo było szczęśliwe...
Jednak niezupełnie. Upłynęło wiele czasu zanim chłopiec wrócił.
- Niestety chłopcze, powiedziało drzewo - Nie zostało mi już nic, do ofiarowania - nie mam już owoców.
- Mam za słabe zęby żeby jeść owoce - odpowiedział chłopiec.
- Nie mam już gałęzi, powiedziało drzewo - Nie będziesz miał się na czym huśtać.
- Jestem za stary żeby się huśtać na gałęziach - odpowiedział chłopiec.
- Nie mam już pnia, powiedziało drzewo - Nie będziesz miał się po czym wspinać.
- Jestem zbyt zmęczony żeby wspinać się po pniu - odpowiedział chłopiec.
- Szkoda - westchnęło drzewo - Pragnę ci coś ofiarować, ale nie mam już nic. Niestety... jestem tylko starym pniakiem.
- Nie trzeba mi wiele - powiedział chłopiec - Szukam tylko spokojnego miejsca by usiąść."

źródło: Shel Silverstein

Spokojnej nocy dla Was i pięknego poranka! :)

zdjęcia: Mateusz / postprodukcja: ja

SUKIENKA - H&M
PASEK - Bellera
MARYNARKA - Zara
BIŻUTERIA - Pandora
BERET - Zara