O przypadkowym spotkaniu, wartościowych relacjach i wspomnieniach, które mają wpływ na moją codzienność

Spacerowałam pustymi uliczkami parku. Wiatr targał moje włosy i zasłaniał nimi oczy. Mimo to, szłam dalej. Spacery z psem zawsze traktuję jako własną, darmową terapię… Myślę wtedy o wszystkim albo zupełnie o niczym. Obserwuję otoczenie, zmieniające się barwy liści na drzewach i pewnego starszego pana, który zawsze siada na tej samej ławce, rozgląda się, ale nigdy nie uśmiecha… Wygląda na zamyślonego i samotnego. Ma siwe włosy i prawdopodobnie bogaty bagaż doświadczeń na plecach. Lubię koło niego przechodzić, bo mam wrażenie, że to wypowiedziane "dzień dobry", to taki pozytywny sygnał dla nas, jako ludzi. Wywołuje spokój i daje świadomość, że możemy na siebie liczyć, nawet jeśli się nie znamy. Wokół wiele smutnych wieści, dlaczego miałabym przegapić okazję do zrobienia czegoś maleńkiego, dobrego. Starsi ludzie wywołują we mnie silne emocje. Najczęściej wzruszają. A to dlatego, że obserwując ich, przypomina mi się własne dzieciństwo. Odwiedziny u babci, która choć zbyt szybko zniknęła z mojej drogi, nauczyła mnie kilku ważnych rzeczy i uwrażliwiła na zapach świeżej drożdżówki. Lubię do tego wracać. W jej domu zawsze było ciepło i rodzinnie. Niedzielne popołudnia, kiedy razem z bratem biegaliśmy wokół domu i szukaliśmy ciekawego zajęcia. A kiedy go nie znajdowaliśmy, to liczyło się tylko tyle, że spędzaliśmy ten czas razem. Rodzina ma ogromne znaczenie, bez niej jesteśmy nikim.

Nie zawsze doceniamy to, co mamy, dlatego doceniajmy. Teraz, dzisiaj, zawsze.

"Tak wiele rzeczy odkładamy na półkę pod tytułem "odpowiedni czas". Kreślimy w głowie wielkie plany, scenariusze, pragniemy uznania i sukcesu. Czekamy… Na miłość, na szczęście, na pieniądze, na lepszą pracę, na wakacje, na założenie rodziny. Każdy dzień przekształcamy w oczekiwanie. Żyjemy przejściowo. Przejściowe kłopoty, przejściowe mieszkanie, przejściowe długi, przejściowa zabawa. I kiedy tak na serio zaczynamy żyć? Po wielu latach, półka pod tytułem "odłożone na odpowiedni czas" zaczyna się niebezpiecznie uginać pod ciężarem naszych niespełnionych pragnień. Otwieramy zdziwione oczy, bo nagle okazuje się, że coś takiego jak odpowiedni czas w ogóle nie istnieje. Jest tylko dziś. Nic więcej."

To dziś, to spacer po parku, porozrzucane liście, samotny, starszy pan i moje "dzień dobry". To ludzie, których kocham każdą cząstką siebie. To świadomość, że przy Nim jesteś najlepszą wersją siebie, bo nikogo nie udajesz. Kiedy byłam małą dziewczynką zastanawiałam się, w jaki sposób ludzie zakładają rodziny i skąd wiedzą, że to właśnie "ta" osoba, skoro na świecie są nas miliony. Odpowiedź przyszła parę lat później. Wystarczyło spojrzenie i kobieca intuicja. To się czuje. Nie musiałam nikogo pytać o zdanie. Po prostu jesteś sobą. A On w Ciebie wierzy, kibicuje Ci i po ludzku wspiera. Lubi w Tobie te cechy, których Ty nie znosisz. To tak cholernie dużo.

Od zawsze byłam ciekawa świata i innych ludzi. Zawsze biegłam w ogień i wybierałam trudniejsze ścieżki, choć łatwe były w zasięgu wzroku. Gdyby nie dłoń rodziców, nie wiem, czy postępowałabym równie odważnie. Z nimi czułam się mocniejsza. Wiedziałam, że mogę na nich polegać. Byli i są moim oparciem. Ale swoje musiałam przejść. Musiałam się poparzyć, żeby coś poczuć i zrozumieć.

Możesz latami zastanawiać się czy zrobić pierwszy krok albo po prostu ruszyć… Wtedy dzieją się rzeczy niezwykłe. Pamiętaj tylko o ludziach, których codziennie spotykasz na swojej drodze.

zdjęcia: Mateusz / postprodukcja: ja

PŁASZCZ, BERET - Zara
PASEK - Bellera.
BIŻUTERIA - Pandora
SPODNIE - Vintage
BUTY - Zara

PAZNOKCIE - Studio Papaya