Czym jest dla mnie podróżowanie? Moja podróż marzeń

Podróż to rozwój. Wyruszając w drogę zdajemy się na los, szeroko otwieramy oczy i z ciekawością dziecka doświadczamy bogatej codzienności, której często nie zauważamy będąc w domu. Zmęczeni i znudzeni obowiązkami, wędrujemy utartymi ścieżkami, trzymamy się od lat tych samych zasad i nie dostrzegamy, że wokół nas coś się dzieje. Dopiero w podróżowaniu zmienia się nasze postrzeganie, stajemy się uważni i otwarci na nowe doświadczenia, smaki, doznania czy zapachy. Wszystko, co dotyka nas po drodze sprawia, że nabieramy odwagi i często decydujemy się na rzeczy, których nigdy nie zrobilibyśmy siedząc w swoim wygodnym fotelu w domu…

Pamiętacie jak rok temu napisałam listę moich marzeń? Zdecydowana większość przedstawionych planów to podróże, którymi pragnęłam wypełnić swoje życie. Kilka z nich już udało mi się zrealizować, kolejne rodzą się spontanicznie lub cierpliwie czekają w kolejce. Po tych kilku miesiącach mogę powiedzieć, że realizowanie własnych marzeń naprawdę uszczęśliwia i sprawia, że wracam do domu pełna sił i nowej energii, gotowa do efektywniejszego funkcjonowania.

Nguyen Quy Duc powiedział, że "nomadzi dawnych czasów podróżowali w poszukiwaniu jedzenia, schronienia, wody; nomadzi współcześni podróżują w poszukiwaniu siebie".

To prawda. Podróż pozwala obserwować nam własne emocje, teleportować umysł do chwili obecnej i  czerpać radość z dnia codziennego. W codziennym biegu życia często zapominamy jak ważne miejsce w naszym życiu zajmują bliscy, co znaczy sprawność, zdrowie i umiejętność doceniania chwili. Dopiero tam, odcięta od mniejszych i większych zmartwień, komunikuje się w stu procentach ze sobą. Poza tym podróż uczy nas cierpliwości, wytrwałości i samodzielności. Naszą podróż na Sycylię zorganizowaliśmy sami, dotarliśmy na lotnisko w Katanii około 3 nad ranem. Wokół panowała dziwna i niezręczna cisza. Zresztą wyobraź sobie, co mogłam czuć, kiedy w obliczu ostatnich, przykrych wydarzeń, mija Cię w środku nocy grupa nieznanych mężczyzn. W ciszy uspokajałam swoją wyobraźnię i głośno dyskutowałam ze sobą w myślach, przecież to tylko - moja zmęczona długą podróżą wyobraźnia. Wszystko skończyło się dobrze. Zasnęłam na ramieniu mojego męża i obudziły mnie pierwsze promienie sycylijskiego słońca. Wtedy poczułam, jeszcze większą moc i ochotę na odkrywanie nowych zakątków świata...

Inny wymiar

Zachłysnęłam się pięknem tego świata i przypadkowo odkryłam, że mniejsze czy większe podróże napędzają moją ciekawość świata i sprawiają, że staje się bardziej odważna, także w swoich codziennych decyzjach. Już się od tego nie uwolnię, nawet nie próbuję - uwielbiam poznawać nową kultury, prowadzić rozmowy z lokalnymi mieszkańcami, podpatrywać ich sposób życia i choć przez chwilę błądzić ich ścieżkami. Każda podróż przenosi mnie do zupełnie innego wymiaru i sprawia, że patrzę na wiele spraw w zupełnie inny sposób (bardziej empatyczny i wyrozumiały).

"Scott Cameron napisał, że podróżując uświadamiamy sobie, jak malutkie miejsce zajmujemy w tym świecie. To prawda: świat jest wielki, naprawdę wielki. To uczy pokory: do naszych spraw, naszych problemów i nas samych." Małgorzata Mróz

A jak wygląda moja podróż marzeń?

Każda mniejsza czy większa wyprawa jest moją podróżą marzeń. Jestem wdzięczna, że spotkałam na swojej drodze mężczyznę, który równie mocno jak ja, kocha kolekcjonować wspomnienia, dlatego mam nadzieję, że pewnego dnia obudzimy się w egzotycznym świecie pełnym lazurowej wody, niesamowitych raf koralowych, błękitnych lagun i nieziemsko białych plaż. Chciałabym dotrzeć do miejsca, które nie jest dotknięte cywilizacją, w którym można poczuć prawdziwą jedność z naturą, jeść owoce prosto z drzew i spędzać czas na czytaniu książek, nurkowaniu i oglądaniu zachodów słońca. To byłaby podróż naszych marzeń! Podróż pełna duchowych doznań i czasu spędzonego razem w niezwykłych okolicznościach przyrody.

Ale to nie wszystko… Razem z Rainbow przygotowałam dla Was KONKURS!

Już wiecie jak wyglądałaby moja podróż marzeń, a teraz ja chciałabym poznać Wasz wymarzony kierunek podróży. Podzielcie się ze mną swoimi refleksjami (w komentarzach pod tym postem), oddajcie klimat tego miejsca i weźcie udział w konkursie. Twórcy najciekawszych komentarzy zostaną zwycięzcami. Do wygrania są dwa vouchery o wartości 500 zł na dowolny wyjazd z oferty Rainbow (z wyłączeniem biletyczarterowe.r.pl i oferty myway.r.pl). Vouchery będą ważne przez rok.

Na Wasze odpowiedzi czekam do 27 sierpnia 2016 do godziny 23:59. W komentarzu zostawcie także swój adres mailowy, w celu możliwości skontaktowania się ze zwycięzcami. Brak adresu mailowego w zgłoszeniu powoduje, że jest ono nieważne.

Powodzenia!

WYNIKI KONKURSU!

Kochani, bardzo Wam dziękuję za udział w konkursie! Wasze odpowiedzi były fantastyczne i czuję się nimi zainspirowana. Niestety wybór nie należał do najłatwiejszych. Razem z marką Rainbow za najciekawsze uznaliśmy komentarze:


1. "Lubię ryzyko i niespodziewane skoki adrenaliny. Pojawiam się na lotnisku. Tak naprawdę jest mi obojętne, dokąd polecę. Na świecie jest tyle cudownych miejsc, które warto doświadczyć. Tak, dosłownie doświadczyć, bo w prawdziwej podróży nie chodzi o oglądanie, lecz o przeżycie, przygodę, zapamiętanie oraz naukę dla siebie oraz przekazanie innym tych cennych doświadczeń. Dla mnie ważne jest, że po powrocie do codzienności wykorzystam swoje naładowane akumulatory, energię i optymizm do efektywniejszego i pełniejszego życia. Wyruszm więc w wymarzoną podróż w nieznane. Praktycznie nic nie wiem o mieszkańcach, kulturze, obyczajach, tradycji, klimacie, zagrożeniach w tym kraju.
Nigdy nie byłam harcerzem ani uczestnikiem szkoły przetrwania. Zdaję sobie sprawę, że czasami może być trudno, ale od urodzenia jestem niepoprawną optymistką. Wierzę w swoje możliwości i siłę swojego uśmiechu. Jestem przekonana, że radość życia pomoże mi w najtrudniejszych momentach. Ta wyprawa pozwoli mi lepiej poznać samą siebie. Nie mogę oderwać się od swojej „komórki”, laptopa, Internetu. Praca tak mnie pochłania, że czasami nie zauważam, jak błahe są w rzeczywistości moje problemy.
Ląduję w jakimś azjatyckim kraju. Ale tu pięknie! I Ci ludzie, tacy uśmiechnięci! Ktoś mnie woła. Haaalllooo!!! Zawsze chciałam się gdzieś zgubić. Poznaję najciekawsze, jeszcze nie odkryte przez rzesze turystów zakątki. Napotykam na swojej drodze „tych tutejszych”. Spotkania z „miejscowymi” są dla mnie nieodłączną i niezbędną częścią prawdziwej wyprawy. Pytam ich o drogę, wówczas oni zapraszają mnie na kolację. Zachwycam się ich tradycyjnymi potrawami, choć tak naprawdę to mięso nie smakuje jak kurczak czy też wieprzowina. Nawet nie chcę wiedzieć, co to naprawdę jest. Pokazują mi swoje codzienne życie – wcale nie jest ono tak bardzo inne od mojego. Ja po prostu wykorzystuję w nim jedynie inne przedmioty do realizacji podobnych celów. Halo, halo! Wracaj! Zawożą mnie do hotelu. Trzygwiazdkowy. Ale nie jestem w Polsce. Tu trzy „gwiazdki” mają inną wartość. Ten śpiwór, który zapakowałam ze sobą, jednak się przydaje. Na próżno go nie tachałam. Ale tak naprawdę, mam już dosyć tych wygodnych łóżek hotelowych, wszędzie białych ręczników, wciąż takich samych bufetów śniadaniowych.
Wreszcie jakaś przygoda, wow! Dziś nocuję tu, jutro tam - w hamaku, namiocie lub tutejszej chatce. Jednego dnia jem po europejsku, innego... zobaczymy, co znajdę w przyrodzie. Dziś lecę samolotem, jutro przemieszczam się jeepem, a pojutrze...uwaga na krokodyle! – ta tratwa nie jest stabilna. Nurkuję i podziwiam podwodny świat oceanu, podglądam polowanie tygrysa i poznaje fascynujące życie „tutejszych”. Dżungla, rafa, wulkan, gejzer – nie tak pięknie je sobie wyobrażałam. Widok śladów z przed setek lat i pozostałości pierwszych cywilizacji przypominają mi o lekcjach historii. Weryfikuję w pamięci zdjęcia ze szkolnych podręczników i popularnych przewodników. Po raz kolejny teoria nie sprawdza się w praktyce, bo teraz te obrazy zdecydowanie pięknieją.
Choć czas wyprawy szybko biegnie, mam jednak wrażenie, że te kilka dni zatrzymały mnie w moim codziennym pędzie. Wsiadam do samolotu, znajduję swoje miejsce i zamykam oczy. W swoich myślach zapisuję najpiękniejsze krajobrazy, które w ostatnich dniach zobaczyłam. Przypominam sobie o zabawnyh sytuacjach, które przeżyłam oraz o epizodach, podczas których nie było mi „do śmiechu”. Pamiętam uśmiechniętych mieszkańców – w trudnych życiowych momentach to oni będą mi przypominać, że mogło być przecież jeszcze gorzej. Pragnę zachować w pamięci jak najwięcej. Taka sama podróż nigdy nie zdarza się dwa razy, choćbym wracała wielokrotnie w to samo miejsce."

2. "Kiedy jako dziecko obejrzałam dziś już kultowy program przyrodniczy, Tony'ego Halika i Elżbiety Dzikowskiej " Pieprz i wanilia" o Indonezji , zapragnęłam odwiedzić Bali. Marzyłam by, zobaczyć pokazaną w filmie bujną przyrodę wyspy i różnorodność krajobrazów. Tak intensywnie zielonych lasów deszczowych nie widziałam nigdzie indziej, podobnie jak idyllicznego widoku tarasów ryżowych opadających stromo ku płynącej na dnie wąwozu rzeki.Niezapomniane wrażenie podczas oglądania filmu zrobiły na mnie wyłaniające się pośród chmur ciemne szczyty wulkanów, czy wysokie klify opadające wprost do oceanu. Chciałam zawsze poznać, sympatycznych, stale uśmiechniętych tubylców odnoszący się z szacunkiem do turystów.
Jednak nie udało się do tej pory odwiedzić tego zakątka świata. Życie szybko zweryfikowało moje marzenia. Wcześnie wyszłam za mąż, a dzieci, praca i nauka pochłonęły mnie bez reszty.
Zawsze jednak w głębi duszy pielęgnowałam marzenie o dalekiej wyprawie, chociaż nie wiedziałam: jak, z kim, i za co. Jakiś czas temu pomyślałam sobie, przecież ja mogę pojechać tam z mężem. Dzieci usamodzielniły się, my jesteśmy na emeryturze, a więc nareszcie wolni. Nagle uświadomiliśmy sobie, że od dawna przygotowujemy się do tej wyprawy: mamy leciutką karimatę, świetne buty i nieprzemakalny płaszcz, kupimy namiot, załatwimy kredyt na podróż i możemy wyruszać. Wierzymy, że wśród ludzi się nie zginie.
Pozdrawiam"


Serdecznie gratuluję! :)