Poznajcie mojego czworonożnego przyjaciela!

Kilka dni temu, nasze życie wywróciło się do góry nogami. Po mieszkaniu biega za nami mała, urocza kluska z mokrym noskiem i bez ogródek domaga się ciągłej uwagi. Pewnie domyślacie się, że nie potrafimy jej odmawiać. W jednej chwili nasz dom po brzegi wypełnił się niezwykłymi emocjami. Tyle uśmiechów, uścisków, słodkich zdrobnień i pouczeń - jeszcze nie słyszał! Ten kochany psiak zmienił naprawdę wiele! Ale zacznijmy od początku...

Pewnie wiecie, że już mam jednego wspaniałego psiego przyjaciela, którego otrzymałam od rodziców na dziesiąte urodziny. Niejednokrotnie wspominałam o tym, że był to najpiękniejszy prezent jaki mogłam sobie tylko wymarzyć. Razem z APRIKIEM (dla ciekawych jego imię ma związek z rasą - jest to pudel, maści apricot) dorastaliśmy i byliśmy nierozłączni, niestety do czasu rozpoczęcia studiów, kiedy musiałam wyjechać z rodzinnego domu do Krakowa. Aprik został wtedy pod opieką rodziców, a nasze spotkania znacznie się ograniczyły. W międzyczasie próbowaliśmy zaaklimatyzować go w miejskiej dżungli, niestety nasza próba nie powiodła się i zostały nam weekendowe spotkania. Na początku strasznie tęskniłam, z biegiem lat nauczyliśmy się tak żyć, ale już zawsze brakowało mi w moim krakowskim domu odgłosu łap drepczących po podłodze czy słodkiego lizania... Psia miłość jest jedyna w swoim rodzaju, całkowicie bezinteresowna i wiecznie obecna. Z nim poznawałam uroki dzieciństwa i przeżywałam pierwsze, szkolne kryzysy. Nadal jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi i za każdym razem, kiedy pojawiam się w domu, wita mnie z największym entuzjazmem (mimo tego, że już ma 16 lat). Wiem, że żaden inny psiak nie zastąpi jego miejsca, ale wiem również, że moja miłość do czworonogów jest ogromna i gdybym tylko miała takie możliwości pomogłabym każdemu z osobna...

Przypadkowe spotkanie...

Kiedy dwa miesiące temu mignęło mi na FB wydarzenie dotyczące makabrycznej interwencji w jednej z pseudohodowli od razu się zainteresowałam. Zaczęłam czytać, chciałam w jakiś sposób pomóc i wtedy zobaczyłam cudem odebrane i uratowane małe szczenięta, które poszukują domów. Zaczęliśmy z Mateuszem na ten temat bardzo dużo rozmawiać, rozważyliśmy wszystkie za i przeciw i doszliśmy do wniosku, że jeśli psiak imieniem Tymek (tak został nazwany w fundacji) w połowie marca nadal będzie poszukiwał kochającego domu - adoptujemy go!

Ankieta

Złożyliśmy odpowiednią ankietę przedadopcyjną, w której musiałam opisać m.in. nasz stosunek do sterylizacji czy warunki mieszkaniowe. Odpowiedzieliśmy na wszystkie pytania i pozostało nam już tylko czekać na odpowiedź... Telefon zadzwonił następnego dnia, przeprowadzono z nami długą i potrzebną rozmowę. Później było ich jeszcze kilka, aż w końcu nadszedł dzień, kiedy - te wielkie, "smutne" i urocze oczęta ze zdjęcia pojawiły się w naszym domu. Tymek pierwszego dnia był bardzo przestraszony, obserwował nas, ale nie odmawiał słodkich pieszczot. Widać było, że bardzo tęskni za swoją siostrą, z którą spędził najwięcej czasu (piątka rodzeństwa trafiła do innych domów tymczasowych). Daliśmy mu maksimum spokoju i otoczyliśmy go najlepszą opieką. Baliśmy się, że od razu zainteresują go nasze meble czy inne elementy wystroju mieszkania, ale do dnia dzisiejszego najlepiej spędza czas bawiąc się wszelkimi gryzakami, pluszakami czy sznurkami. Ma już nawet swojego ulubieńca tygrysa i świetnie reaguje na komendę: "Gdzie jest tygrys?". Biegnie wtedy, szuka swojego ulubionego pluszaka i przynosi go z uśmiechem na pyszczku. Poza tym jest bardzo żywiołowy i niech Was nie zwiodą jego "smutne" oczęta - to wesoły psiak, który wymaga naszej nieustannej uwagi i oczu dookoła głowy. Chętnie grzeje moje stopy, kiedy pracuję przy laptopie czy gotuję obiad. Monitoruje każdy mój ruch, chodzi za mną krok w krok i bardzo uważnie obserwuje otoczenie na spacerach. Interesuje go każdy dźwięk, ruch czy słowo. Do perfekcji opanował drogę do windy, na spacerach czuje się coraz pewniej i chętnie poznaje inne psiaki.

Słodki obowiązek...

Poza tym jest przemiły w dotyku, jego aksamitna sierść rozpływa się pod opuszkami moich palców i przyciąga uwagę nawet najbardziej małomównych sąsiadów. Już wiem, że dzięki niemu codziennie będę dostarczać mojemu organizmowi świeżą dawkę powietrza i nauczę się wstawać przed godziną szóstą rano! Tymek wniósł do naszej rodziny wiele radości i koloru! Dzięki niemu uczymy się odpowiedzialności i właściwej organizacji. Kochani pies to piękny obowiązek!

Dodatkowo cieszy mnie fakt, że jest to psiak z adopcji. Od początku powtarzałam, że jeśli kiedyś będziemy decydować się na czworonożnego przyjaciela, z pewnością będzie to adopcja lub schronisko. Zbyt dużo zwierząt czeka tam na naszą miłość...

Tymek pochodzi z Fundacji Jamniki Niczyje, jak widzicie nie jest to typowy jamnik, wyglądem i swoim żywiołowym charakterem przypomina cocker spaniela. Do tej fundacji trafił, ponieważ jego matka jest mieszańcem jamnika i spaniela, a ojcem prawdopodobnie typowy spaniel. Dla nas jest to zupełnie nieistotne, kochamy go za to, jaki jest i ile entuzjazmu wniósł do naszego domu. Mamy nadzieję, że każdy kolejny dzień będzie z nim wyjątkowy! :)

Właśnie pakujemy się na Święta i jedziemy poznać się z Aprikiem i całą rodziną!

PS. Jak myślicie powinnam zmienić jego imię? Jeśli tak, to na jakie? Zastanawiałam się nad Biszkoptem lub Karmelem. Na imię Tymek już reaguje, ale wiem, że jest to ostatnia możliwa szansa na zmianę...


 ZOSTAWIAMY TYMEK! :)

I na koniec dwa zdjęcia z siostrą Blanką, która znalazła swój dom we Wrocławiu.

zdjęcia: Michalina & ja